بار الهی عاشقان را تو پناهی بی کسان را همراهی پس تو انی که خود دانی
بار الهی! کودکی بودم ،  اسیر احساسی کودکانه ،  قلم به دست تو را نقاشی می کردم  ، اندکی بعد نو جوانی شدم اسیر عقلی نا آگاهانه ‏، آن روزها گاه به حضورت شک می کردم  ، بی آن که بدانم خود کیستم و حضورم از چیست  ، بعد ها جوانی  شدم رعنا که غرق در غرور است  ، غروری که که از نیستی نشأت می گرفت  ، پس تو را گاه در کنارم و گاه دور از خود می پنداشتم  
و اکنون...